ሥራን ማራዘምና መስጠት ከአስተዳደር የመጡ ሁለት ውሎች ናቸው ፡፡ በአንጻራዊ ሁኔታ በቅርብ ጊዜ ታዩ - በ 21 ኛው ክፍለ ዘመን በ 90 ዎቹ ፡፡ በደንበኞች እና በአከናዋኞች መካከል ይህንን የግንኙነት ቅርፅ የሚገልጹ የመጀመሪያዎቹ ሳይንሳዊ ሥራዎች ታተሙ ፡፡
ለዉጭ መስጠት
የውጪ መላኪያ ፅንሰ-ሀሳብ ቃል በቃል እንደ ‹ውጫዊ ምንጭ› ሊተረጎም ይችላል ፡፡ በተግባር ሲታይ ብዙውን ጊዜ የተወሰኑ የውስጥ ክፍሎችን (ለምሳሌ የሰራተኞች ክፍል እና የሂሳብ ክፍል) ተግባሮችን ወደ አንዳንድ የውጭ አስፈፃሚዎች ማስተላለፍ ማለት ነው ፡፡
የምርት አቅርቦትን ማናቸውንም የማምረቻ ተግባራት ወይም የንግድ ሥራ ሂደቶች ማስተላለፍን ያመለክታል ፡፡ በዚህ ሁኔታ ውስጥ ዋናው ግብ ገንዘብን መቆጠብ አይደለም ፣ ምናልባት በጥበብ ትንታኔ ያስቡ ይሆናል ፣ ነገር ግን ለአዳዲስ አቅጣጫዎች ልማት ሀብቶችን ማስለቀቅ ወይም በእውነቱ አስፈላጊ ነገሮች ላይ ጥረቶችን ማተኮር ፡፡
የሂሳብ አያያዝ አገልግሎት መስጠት በ "በሂሳብ አያያዝ" ላይ ሕግ በወጣበት በ 1996 በንቃት ማደግ ጀመረ ፡፡ የሂሳብ አያያዝን ወደዚህ ዓይነት አገልግሎት ወደ ሚያውክ የውጭ ድርጅት ለማዛወር ያስቻለው ይህ መደበኛ የሕግ ድርጊት ነበር ፡፡ ዛሬ ይህ የተለየ አሠራር በጣም የተለመደ ነው (ከሌሎቹ ዓይነቶች በተለየ) ፡፡
በሩሲያ ፌደሬሽን የውጭ አቅርቦትን የመስጠት ዋናው ችግር በደንበኞች እና በአፈፃፀም መካከል ያለውን ግንኙነት የሚቆጣጠር የሕግ አውጭ ማዕቀፍ አለመኖሩ ነው ፡፡ ይህ ፅንሰ-ሀሳብ በሲቪል ኮድ ውስጥ አልተንፀባረቀም ፡፡ ግልጽ የሆነ የሕግ መዋቅር ፣ የውል ሳይንሳዊ ምደባ የለም ፣ ስለሆነም እያንዳንዱ ሰው በራሱ ግምቶች ላይ ብቻ በመመርኮዝ እንደዚህ ያሉ ግብይቶችን ያወጣል ፡፡
ከመጠን በላይ
ማራዘሚያ የሚለው ቃል በበኩሉ “ነፃ” ተብሎ ሊተረጎም ይችላል። የአሠራሩ ይዘት እንደሚከተለው ነው ፡፡ ከኩባንያው ሠራተኞች መካከል የተወሰነው ከዋናው ሠራተኞች ተወግዶ በአፈፃፀም ኩባንያ ውስጥ ተመዝግቧል ፡፡ አዲስ የተቀጠረ ሠራተኛ ተመሳሳይ ግዴታዎችን ይፈጽማል ፣ ግን ቀድሞውኑ አዲሱን ኩባንያ ወክሎ ደመወዝ ይቀበላል ፡፡
ችግሩ ያለው ሰራተኞች በእውነቱ በአንድ ቦታ መስራታቸውን እና ተመሳሳይ ተግባራቸውን እያከናወኑ ባሉበት ሁኔታ በደንበኛው ኩባንያ ለተከፈለ አገልግሎት አቅርቦት ውል እንዲሁም ወደ የጉዞ ትኬት በመመለስ ላይ መሆኑ ነው ፡፡ አስፈጻሚ ኩባንያ. ስለዚህ በውጪ እና በውጪ መስጫ መካከል ዋናው ልዩነት የደንበኛው እና የሰራተኛው ግንኙነት ነው ፡፡
በእርግጥ ሁሉም የሕግ ግንኙነቶች በዚህ ደረጃ ይጠናቀቃሉ ፡፡ ሠራተኛው ከሠራተኞቹ ጋር ከሚሠራው ሥራ በቀር ምንም ዓይነት ግዴታ የለውም ፡፡ ትክክለኛው ውጤት በምንም ነገር ዋስትና አይሰጥም ፣ እና በቀጥታ ከሰራተኞች ጋር በቀጥታ የሚገናኙት በወረቀት ላይ ብቻ ነው ፡፡ በነገራችን ላይ ሃላፊነቱ ሙሉ በሙሉ በሰራተኞቹ ላይ ነው ፡፡
